Een imposant stukje geluk
De Balkan Trail
- Rowan Schaaf
- 27 maart 2022
Het is tijdens dag drie dat ik (30) op de indrukwekkende Valbona Pass in Albanië sta en het enthousiasme in werkelijk elke vezel van mijn lijf voel: wat is The Balkan Trail fantastisch! We zijn inmiddels een paar dagen op pad en de grote verscheidenheid aan landschappen die we tot nu toe gezien hebben, gaat door mijn hoofd.. De kleurrijke bloemenvelden en de stevige klim die de start vormden van de trail en de bergkammen die daarna volgden. Het meer waarin we tijdens onze lunchpauze op de tweede dag even heerlijk gedobberd hebben, gevolgd door die uitgestrekte groene vallei. De rotspartijen en overblijfselen van Balkanoorlogen. De pittige afdalingen en prachtige vergezichten..
Dwars door het onontdekte Albanië, Kosovo en Montenegro
In Albanië, noch Montenegro en Kosovo, is het toerisme niet sterk ontwikkeld en dat voel je. Je ervaart het lokale leven en krijgt oprechte aandacht en interesse van de bewoners. Bovendien is het erg rustig in de bergen en de dorpen die we bezoeken; je komt er nauwelijks iemand tegen. Af en toe passeren we een klein barretje waar we een koud colaatje, biertje of lokale raki kopen en even uitrusten. Dat is een welkome verfrissing tijdens een warme wandeldag en een mooie afwisseling met de liters water die je gedurende de dag drinkt. Gisteren zochten we tijdens de trail beschutting tegen de felle zon bij een lokale schapenhoeder, een lieve man met een door zon en tijd gerimpeld gezicht die ons verse kaas liet proeven. Ontmoetingen van weinig woorden door het gebrek aan een taal die we beiden spreken, maar met minstens zoveel gevoel.
Uitgezwaaid door de voltallige familie en met een goed gevulde maag verlieten we vanochtend onze accommodatie in Theth, de eerste stop in Albanië. Wie zijn bagage niet zelf draagt tijdens de trail, liet die vandaag door paardjes vervoeren. Er wordt streng toegezien op het maximale aantal tassen en kilo’s per paard, waardoor we ons iets minder schuldig voelen dat zij onze bagage dragen. Op het hoogste punt van de route rennen de jongens die de paardjes begeleiden over een smal bergpaadje op slippers heen en weer om alle bagage van de ene naar de andere kudde over te hevelen, waarna beide kuddes terugkeren naar hun eigen dal. Een indrukwekkend tafereel, vooral omdat er nu, begin juli, nog sneeuw ligt en sommigen van ons het al spannend vinden om met goed geprofileerde bergschoenen over te steken. Laat staan op slippers.
Van oor tot oor
Als we tegen het eind van deze warme middag aankomen bij de accommodatie, worden we ook hier met open armen en een glimlach van oor tot oor ontvangen door de eigenaren. We mogen ons kamp vanavond opslaan op een van de twee grasvelden rondom het restaurant, omringd door fruitbomen, beekjes en imposante bergen. Sommigen van ons zijn verstandig en zetten direct hun tent op, frissen zich op en spoelen hun bezwete kleding uit. Anderen trappen eerst hun wandelschoenen uit en ploffen lekker met een koud biertje langs het water neer of languit in het felgroene gras. Die tent komt later wel. Bovendien zijn de gehuurde tentjes makkelijk op te zetten en gaat het elke dag sneller.
Als even later dan toch alle tentjes staan en iedereen fris gedoucht is, schuiven we aan voor een uitgebreid diner aan lange gedekte tafels onder de fruitbomen. Turks brood, verse kaas, gegrilde groenten, gebakken aardappels.. Iedere avond worden we verwend met een waar feestmaal! Ik kijk om me heen, naar de groep mensen die ik tot enkele dagen geleden nog niet kende en met wie ik inmiddels al veel kilometers gewandeld en gedeeld heb. Enthousiast worden verhalen verteld, er wordt gelachen en er wordt geproost. Ik tref de blik van mijn vader (bijna 60), met wie ik (30) hier ben gekomen. Hij zit een stukje verderop aan tafel te kletsen met enkele leeftijdsgenoten waar we deze dagen veel mee optrekken. Omdat we deze trail samen lopen, vind ik het lastig om ervoor te kiezen mijn eigen, (iets snellere) tempo te lopen. Gelukkig moedigt hij dat alleen maar aan, want hij heeft ervaring en weet als geen ander dat je op deze manier blessures kunt voorkomen.
Temporiseren
Omdat ik het gisteren, tijdens de tweede wandeldag, veel te gezellig vond met ons wandelgroepje bleef ik tegen beter weten in hangen in een langzamer tempo, waardoor ik steeds moest afremmen en zo mijn knieën overbelastte. Met tranen in mijn ogen maakte ik de afdaling waar maar geen einde aan leek te komen. Toen ik beneden aankwam, nam ik me voor om de komende dagen mijn eigen tempo te lopen en bezegelde dat voornemen met een raki. Zo gezegd, zo gedaan: vandaag huppelde ik op enkele stukken naar beneden en dat zorgde voor een pijnloze afdaling.
Na de briefing van onze hoofdgids, die ons elke ochtend en avond door de dag heen loodst, maken we nog een kampvuur, spelen wat spelletjes en bewonderen de heldere sterrenhemel. Omdat we morgenochtend weer vroeg uit de veren moeten, kruip ik rond een uur of elf moe maar voldaan mijn slaapzak in en val al snel in een diepe slaap. Als ik ‘s ochtends wakker word en mijn tentje open rits, twijfel ik of ik nog droom. Wat een geluk dat we nog maar halverwege zijn!
