Afzien
Waarom thru-hiking?
Goede vraag! Waarom zou je ook eigenlijk huis en haard, je comfortabele leven achterlaten om weken- of maandenlang dag in dag uit kilometers te lopen? Nou, wij kunnen wel een paar redenen bedenken. Er even helemaal tussenuit, één worden met de natuur, genieten van de mooiste uitzichten en landschappen, geen drukke werkschema’s en agenda’s en gezelligheid samen met andere langeafstandswandelaars. Maar ook afzien, doorzetten en pijn. Het hoort er allemaal bij en is verslavend. We vroegen Kelly, een ervaren thru-hiker wat haar zo aanspreekt aan thru-hiking en het lopen van langeafstandswandelingen.
Sunny
Even voorstellen: ik ben Kelly den Haak (trailnaam Sunny), 31 jaar, woon in Oostzaan en werk als secretaresse. Na een werkdag kom ik thuis bij mijn twee katten in een fijn appartement met uitzicht op wat groen. Ik hou me in mijn vrije tijd graag bezig met Japanse taal en cultuur en ga graag naar concerten.
Echter, een grote hobby die op het eerst gezicht niet zo opvalt, is thru-hiking! Sinds 2014 heb ik, na een 1300 kilometer lange pelgrimstocht langs 88 tempels in Japan, het thru-hiken helemaal te pakken gekregen. Ik vond het toen al erg bijzonder om in een cirkel te lopen en te eindigen op het beginpunt. Dit soort reizen met een doordacht idee om een bepaalde lange trail of afstand af te leggen, volledig te voet, werd het enige waar ik nog aan kon denken. 1300 kilometer was veel, maar wat als ik nog meer zou kunnen? Hoe ver zou ik kunnen gaan? En hoe wild zou het worden?
In 2017 zegde ik mijn baan op en zou ik het gaan doen! Al meer dan een jaar was ik bezig met de planning en afwegingen. Ik pakte het vliegtuig naar de andere kant van de wereld om met volledige bepakking inclusief eten voor meerdere dagen te starten aan de Te Araroa: 3000 kilometer van het noordelijkste puntje van Nieuw-Zeeland tot het zuidelijkste puntje. Ik stond versteld van de prachtige natuur.
Door maandenlang in de bergen te lopen werd ik ondergedompeld in vrijheid. Midden in de natuur en een andere cultuur. Wat was dat toch ontzéttend leuk! Ik ontdekte een kracht, zowel mentaal als fysiek, die ik niet van mezelf kende. Het plezier van elke dag vroeg opstaan uit mijn kleine veilige tentje om vervolgens elke dag zin te hebben in een nieuwe ontdekkingstocht. Het ging maar door en door, zonder het gevoel te hebben dat er een einde aan kwam. Het leven op de trail is simpel en rustig. De meeste gedachtes gaan naar navigatie, voedsel planning, afstanden, hoe hoog de bergen de komende dagen zijn, wat het weer gaat doen en hoe lang de dag gaat worden in kilometers. Je leeft echt in een compleet andere wereld, een wilde wereld. Je bent alleen maar bezig met de basisbehoeften.
Dit maakt mij zo ontzettend gelukkig, het voelt vrij en wild. Ook kwam ik erachter dat rivieren een nieuwe angst in mijn leven werden. Hoewel ik samen met mijn trail family de grotere rivieren doorwaadde, bleef dat iets waar ik bang voor bleef.
Na een aantal maanden kwam dat einde, maar was ik nog niet klaar met lange afstanden. Ik miste de vrijheid en de thru-hiking community vrijwel meteen. Het bindt zo ontzettend sterk, iedereen op de trail heeft hetzelfde doel maar doet het op zijn eigen manier. Je maakt snel vrienden en toch blijf je onafhankelijk. Ik vond het erg lastig daar afscheid van te nemen en ging bijna regelrecht door om Hong Kong in de breedte te lopen over de Maclehose Trail en aansluitend liep ik de Shikoku 88 tempels voor de tweede keer.
Daarna kon ik weer terecht bij mijn oude werk, waar ik na een halfjaar alweer vertrok om de Pacific Crest Trail (PCT) te lopen. De monstertocht van Mexico naar Canada was iets waar ik al jaren van droomde. Ik was toch al ‘on a roll’, het voelde natuurlijk om snel aansluitend de PCT te lopen. Ook dit was weer helemaal geweldig! De PCT maakte een diepe indruk op me. Ik dacht dat ik al veel had meegemaakt op de Te Araroa, maar op de PCT was de hoge sneeuwval weer een hele nieuwe soort uitdaging. De PCT is verder ook bizar mooi en ik voelde me er erg thuis op de trail. Natuurlijk was het ook zwaar, thru-hiking is altijd zwaar.
Zowel mentaal als fysiek. Na een thru-hike is het ook soms zwaar, je bent nooit meer helemaal wie je was vóór de trail, maar ook niet degene die je was tijdens de trail. Je bent eigenlijk altijd een beetje bezig met jezelf opnieuw uit te vinden. Daarom is het naast mooi, ook heel bijzonder om een lange thru-hike te doen, het blijft voor altijd bij je.
